اماکن باستانی و متبرکه

اماکن تاریخی شهر :

امام زاده عبدالله (ع)

بقعه امامزاده عبدالله (ع) در روستای یوسف آباد صیرفی فردوسیه قرار دارد. گفته می شود آن حضرت از نوادگان امام موسی کاظم (ع) است. این امامزاده شامل ساختمانی قدیمی با پلان مربع است که دارای گنبد آجری فاقد گلدسته و ضریح است و نمای داخلی آن سفیدکاری شده است. این بنا فاقد الحاقات جانبی است و گورستانی عمومی در بخشی از محوطه بنا قرار دارد.


 

امام زادگان شعیب و دانیال(ع)

بقعه این امامزادگان در روستای رامین فردوسیه قرار دارد. گفته می شود ایشان از نوادگان امام موسی کاظم (ع) است. این بقعه شامل ساختمانی منفرد با گنبدی آجری است. بقعه مزبور در میان گورستان عمومی واقع گردیده است.

امامزاده جعفر و امامزاده محسن (ع)

 از مراکز مذهبی و تاریخی این شهر می باشد.بقعه امامزادگان جعفر و محسن (ع) در روستای خاوه واقع شده است .برابر اقوال ،ايشان از نوادگان امام موسی بن جعفر (ع) است .ساختمان بقعه شامل بنايی قديمی است که جزو آثار باستانی می باشد .ديوارهای بقعه با آجر نما پوشيده شده ،گنبد آن از خشت و گل ساخته شده و فاقد گلدسته ،ضريح و ديگر الحاقات است .اين بقعه در سالهای اخير باز سازی گرديده است. طرح جامع بقعه مزبور آماده شده و در آينده نزديک به مورد اجرا گذاشته خواهد شد .

تپه فردوس

این تپه در ابتدای شهر جدید فردوسیه و درمیان باغهای میوه واقع شده است .تپه فردوس نیز یک قلعه و بنای قدیمی می باشد که دردوران سلجوقی ساخته شده و به مرور زمان در اثر فرسایش طبیعی وانسانی به صورت تپه درآمده است .
این تپه در تاریخ 1375/09/05 به شماره 2892 به ثبت آثار ملی رسیده است .

تپه تاریخی سینک نیز از دیگر آثاری است که سال گذشته در بخش دیگری از مرز مشترک میان شهریار و فردوسیه (غرب کهنز و ورودی فردوسیه) کشف شد و بر اساس نظر کارشناسان قدمت آن به هزاره دوم پیش از میلاد باز می گردد.

تپه سینک در شهرستان شهریار، بخش مرکزی، دهستان فردوس، روستای خاوه، بلوار امام خمینی، پشت کارواش واقع شده است . تپه سینک مربوط به هزاره اول قبل از میلاد است . در گذشته تپه دیگری به نام تپه خاوه در جنوب این محله در فهرست آثار ملی به ثبت رسیده است و این محوطه در زمین‌ها و باغ هایی قرار دارد که از قدیم به " ملک سینک " معروف بوده اند ، با نام تپه سینک نام گذاری شده است .
وسعت تپه بین 5 تا 7 هزار متر مربع است و در سطح تپه سفال‌های اندکی دیده می‌شود که عمدتا خاکستری موسوم به هزاره اولی می‌باشند. آثار دوده و سیاهی در سطح بعضی از سفال‌ها نیز نشان می‌دهد که از نوع آشپزخانه ای هستند.
ارتفاع تپه در بخش شمال غربی به 1 متر و در قسمت جنوب شرقی به 3 متر می‌رسد. با توجه به سفال‌های سطحی ، قدمت تپه به دوران آغاز تاریخی و هزاره اول قبل از میلاد می‌رسد .
این اثر در تاریخ ۲۵ آبان ۱۳۸۷ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است .

 تپه وسطر
مربوط به دوران‌های تاریخی پس از اسلام است و در روستای رامین واقع شده و این اثر در تاریخ ۵ آذر ۱۳۷۹ با شمارهٔثبت ۲۸۸۴ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.